เจเนซิส กับกุญแจแห่งวาเรเซีย

บทนำ

ค่ำคืนในป่า ไร้ซึ่งความสดใสของหมู่ดาว ณ ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมืดมิด เด็กสาวคนหนึ่งค่อยย่างก้าวบนใบไม้ที่ทับถมอยู่ทั่วผืนป่าอย่างแผ่วเบา กอดถุงใบหนึ่งไว้แน่น ดวงตากวดมองรอบตัว เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนไปทั่วร่างกาย ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล สองขาแข็งเกร็งจากการวิ่งเป็นเวลานาน ความรู้สึกทั้งหมดเต็มไปด้วยความกลัวและความเจ็บปวด ในขณะที่ลมหายใจเริ่มขาดห้วง

พลันความสงบของผืนป่ากลับเงียบหาย ตามมาด้วยเสียงดาบที่ถูกชักออกจากฝัก เสียงกรีบเท้าม้ากระทบพื้น เสียงหวีดหวิวคลายกับสายลมดังขึ้นเป็นระยะบางครั้งสูงบางครั้งต่ำ เด็กสาวรู้ได้นั้นหาใช่สายลมไม่ มันคือภาษาอัคคินของพวกเหมันต์ภูติ พวกมันกำลังสื่อสารกัน แสงสีม่วงถูกจุดขึ้นบนคบเพลิงจากพลังอำนาจลึกลับ แสงนั้นส่องสว่างสาดไปทั่วผืนป่า เด็กสาวขยับซุกตัวใต้โพลงไม้หาที่ซ่อน นัยน์ตาพร่ามัวรู้สึกราวกับความฝัน

            “อันนัตโทนิล…. (ข้ารู้เจ้าอยู่ที่นี้)  มาเลียนา….. (จงออกมา) อันนัตมัลลิน…(ข้ารู้ได้ถึงความรู้สึก) อันนัตอิน…..(ข้าได้กลิ่นความกลัว) ” นำเสียงนี้อ่อนหวานนุ่มนวลชวนให้หลงใหล เด็กสาวคล้ายล่องลอย 

“มาเลียนา….. (จงออกมา) ฟีวอัน…(ตอบข้า)” เสียงนั้นยังคงก้องในหัว

          เด็กสาวกัดปากตนเอง รอยฟันกดลึกจนได้กลิ่นคาวเลือด พยายามไม่เปล่งเสียงตอบกลับ แต่ไม่เพียงพอที่จะต่อกรกับพลังอำนาจนั้นได้ 

            “ฉัน..ตรง..นี้..”  

น้ำเสียงแหบขาดห่วง พริบตานั้นพวกมันปรากฏขึ้นด้านหน้า มือขาวซีดเหลือเพียงกระดูกโผล่พ้นชุดคลุมสีดำสนิท กลิ่นสาบสางล่องลอยในอากาศ พวกมันค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทุกตนมีลักษณะคล้ายผู้หญิง 

            “เฟียลิอัน…(ส่งให้ข้า)” คำพูดหนึ่งดังขึ้นในหัว

            “เจ้าจะไม่ได้มัน” เด็กสาวเค้นเสียง น้ำลายเหนียวผสมเลือดจับกันเป็นก้อนจุกที่คอ เงยหน้ามอง เหมันต์ภูติตนหนึ่ง ลำตัวของมันมีรูใหญ่

            แล้วแสงสีทองก็สว่างวาบออกจากถุงที่เด็กสาวกอดแน่น ภาษาโบราณที่เด็กสาวไม่อาจอ่านออก คดหมุนเป็นวงกลมที่ก้นถุงก่อนที่จะขยายใหญ่ เมื่อเหมันต์ภูติตนใดต้องแสงส่วนเนื้อหนังของมันจะเปื่อยยุ้ย เสียงพวกมันร้องโหยหวนบาดลึก บางตนค่อยสลายกลายเป็นผุยผง ส่วนที่เหลือก็หลบลี้เร้นหายไปตามผืนป่า แว่วเสียงสาปแช่งดังมาตามสายลม พวกมันจากไปแล้ว ในสุดราตรีที่ยาวนานของเด็กสาวก็จบสิ้น

            “นายข้า” เด็กสาวเงยหน้าหัวเราะอย่างคนเสียสติ มือเปื้อนเลือดเปิดถุง หยิบไข่ใบหนึ่งออกมาลูบไล้ แล้วพูดวนซ้ำไปมา

“นายข้า นายของข้า”